Цей веб-сайт використовує файли cookie, щоб ми могли забезпечити вам найкращу взаємодію з користувачами. Інформація про файли cookie зберігається у вашому браузері та виконує такі функції, як розпізнавання вас, коли ви повертаєтеся на наш веб-сайт, і допомагає нашій команді зрозуміти, які розділи веб-сайту ви вважаєте найбільш цікавими та корисними.
Nieuwe manieren van denken over vrede
Натисніть Джерело кліпу: Навпаки
Написано: травень-травень Meijer
Дата: 9 січня 2017 року
Мова оригіналу: голландська - Читайте оригінальну статтю: тут
Het nieuwe Europese Defensiefonds zal ons geen vrede brengen, betoogt May-May Meijer, voorzitter van SOS Peace, in deze opiniebijdrage. Wat we nodig hebben zijn radicaal andere manieren van denken over vrede. Ze zet vier nieuwe denkrichtingen uiteen.
De Europese Commissie presenteerde onlangs aan de Europese Raad de oprichting van een Europees Defensiefonds. Він становить 5,5 мільярдів євро інвестора. Dat geld moet worden gebruikt voor het aankopen van en onderzoek naar nieuwe militaire technologieën en materieel. Alhoewel het oprichten van het Europees Defensiefonds goed te verklaren valt en wellicht zelfs ook voor de hand ligt, zal dit alleen ons geen vrede brengen. Hiermee investeren we in neuwe kennis volgens oude manieren van denken.
Er wordt wereldwijd zeer veel geïnvesteerd in defensie. У 2015 році Стокгольмський міжнародний інститут дослідження проблем миру (SIPRI) склав 1,7 трильйона доларів на військову суму, що склало 1,676 мільярда доларів. Om een indicatie te geven van hoe hoog dat bedrag is: 10% van deze wereldwijde militaire uitgaven is genoeg om ervoor te zorgen dat er geen mensen meer in armoede leven of honger hebben (Sustainable Development van de VN Doel 1 en 2, Perlo-Freeman, 2016).
Wat we hard nodig hebben voor vrede, zijn nieuwe manieren van denken. Dit vanzelfsprekend met het behoud van bestaande initiatieven om oorlog in te wisselen voor vrede (zoals de oprichting van de Europese Unie en de Verenigde Naties). In dit artikel zeg ik een aantal mogelijke denkrichtingen uiteen.
1- Інвестиції в дипломатію та «неозброєні цивільні миротворці»
Терренс Хопманн (1995) створив цю дипломатично-школьну мову з допомогою парадигми «реалізму». Hierdoor maken zij meer gebruik van een 'onderhandelingstechniek' dan van een 'probleemoplossende techniek' als het gaat om vredesvraagstukken. Bij de onderhandelingstechniek kan gedacht worden aan het doen van concessies en het initiëren van nieuwe voorstellen. Bij een probleemoplossende techniek wordt gezocht naar wederzijdse oplossingen die tegemoet komen aan de behoeften en identiteit van alle partien. In empirisch onderzoek wordt volgens Terrence Hopmann vaak gekeken naar variabelen die zich richten op de onderhandelingstechniek, aangezien de probleemoplossende techniek moeilijker op te sporen is. Hij concludeert echter dat veel onderzoek aangeeft dat oplossingen die bereikt zijn door middel van de probleemoplossende techniek, duurzamer zijn.
Er zou dan ook geïnvesteerd moeten worden in kennisontwikkeling als het gaat om de probleemoplossende techniek. Neem bijvoorbeeld de oplopende spanningen tussen de NAVO en de Russische Federatie. Uit angst voor de ander blijven we verder bewapenen en grootschaliger oefeningen uitvoeren. Hoe kan dit dilemma usoners dilemma doorbroken worden? Wat is de rol die neuwe technologie daarbij kan spelen? Te denken valt aan het ontwikkelen van een gezamenlijk initiatief met de Russische Federatie. Of bijvoorbeeld het ontwikkelen van groene technologie of het opzetten van een internationale persbureau. Dit natuurlijk in samenspraak met vertegenwoordigers van de Russische Federatie zelf.
Verder kan ook gedacht worden aan het investeren in en ontwikkelen van ongewapende vredeshandhaving, «неозброєний цивільний миротворець». Цивільні миротворці zijn ongewapend en beschermen burgers in gewapende conflicten of mensenrechtenactivisten. Enige tijd terug sprak het VN Незалежна група високого рівня з миротворчих операцій haar expliciete steun uit voor ongewapende strategieën om burgers te beschermen in vredesmissies. Een organisatie die zich bezighoudt met 'neoзброєний цивільний захист' is Nonvilent Peaceforce[1].
Це новий вид роботи з «Польових нотаток» Nonviolent Peaceforce (2015). Зі цією роботою зустрілися нації США в Південному Судані. Er waren kinderen van een etnische groep verdwenen uit een beschermd gebied van de Verenigde Naties in Південний Судан. De mensen uit die groep beschuldigden de andere groep ervan de kinderen ontvoerd te hebben. Hierdoor liepen de spanningen tussen de twee etnische groepen hoog op. Nonvilent Peaceforce vond de kinderen terug, ze waren verdwaald en niet ontvoerd. Vervolgens deed Nonviolent Peaceforce succesvol aan shuttle diplomatie om de spanningen tussen de twee groepen te verminderen. Hierdoor werd een gewelddadig conflict voorkomen.
2- Відповідальність за допомогу
Erica Chenoweth і Maria J. Stephan (2013, 2014) містять 323 підтримуючі та недієздатні режими в 20д еуу. Індійська політика Махатми Ґанді проти британського колоніалізму, що почалася в 1919 році, протестувала проти прем’єр-міністра Таїланду Таксіна Шинавата у 2006 році.
Zij vonden dat ongewapend verzet tegen autoritaire regimes een twee keer grotere kans had om te slagen dan gewelddadig verzet. Ongewapend verzet vergrootte de kansen om te komen tot meer vrede en democratie. Dit gold ook voor erg autoritaire en repressieve landen, waar men juist zou verwachten dat niet-gewelddadig verzet zou falen.
Chenoweth і Stephan (2014) наводять аргументи на підставі того, що це означає, що «обов’язок надавати допомогу» може бути коментарем. Het gaat hierbij om de verantwoordelijkheid om vredesactivisten en burgergroeperingen bij te staan voordat confrontaties tussen burgers en autoritaire regimes uitmonden in gewelddadige conflicten. Hier zouden fondsen voor moeten komen.
De vraag is echter wel, welke fondsen zich hierop kunnen en durven richten. De nationale overheden van de landen waar het conflict plaatsvindt zijn niet gauw geneigd vredesactivisten financieel te steunen. Zij zijn vaak benauwd dat de vreedzame groeperingen ook een machtswisseling nastreven. Daarnaast zijn autoritaire regimes geneigd om andere landen te beschuldigen van buitenlandse inmenging of neokolonialisme indien zij vreedzaam verzet financieren. Dit is inderdaad een gevoelig punt waar mijn inziens rekening mee gehouden moet worden.
Het is van belang dat er een verzoek om 'a responsbility to assist' van mensen uit het land komt waar geweld dreigt. Een ander punt dat het moeilijk maakt om vreedzame activisten te financieren is dat zij, net als andere mensen, vanwege geweld het land uit vluchten. Zij ontvangen dan vaak geen financiële steun meer vanuit het land waaruit zij gevlucht zijn. Dit geldt ook voor politieke oppositiepartijen die vrede door middel van dialoog willen. Zoals bijvoorbeeld CNARED, de organisatie waarbij 22 Burundese politieke oppositiepartijen en NGO's zijn aangesloten. Zij willen een einde aan de moorden in Burundi, vrede door middel van dialogog met de regering van Burundi, opbouw van het land, het behoud van de rechtstaat en respect voor de mensenrechten in Burundi. Op dit moment zijn de leden die deel uitmaken van CNARED uit Burundi gevlucht en krijgen zij geen financiële steun.
De Verenigde Naties hebben weliswaar fondsen voor vredesopbouw beschikbaar, maar ook daarvoor is goedkeuring door de nationale regering een vereiste. Alhoewel dat vanuit de optiek van de VN niet verwonderlijk is, gezien het feit dat de VN een internationale organisatie is die haar inkomsten krijgt via de lidstaten. De vraag is echter wie dan de fondsen beschikbaar stelt voor vredesactivisten en vreedzame politieke oppositie die wegens geweld hun land ontvlucht zijn.
3- Een business model voor vrede
Muhammad Yunus ontdekte dat kleine leningen, microcredieten, een aanmerkelijk verschil konden maken in de mogelijkheid voor een arm persoon om te overleven. Traditionele banken wilden voorheen aan arme mensen geen kleine leningen verstrekken, omdat ze gezien werden als een risico. De vraag rijst nu of we ook een dergelijk model kunnen bedenken om vrede te stimuleren. Hoe kan voorkomen worden dat mensen de wapens pakken en zich aansluiten bij een rebellengroep?
Gedacht kan worden aan bedrijven die mensen vouchers uitdelen die ze recht geven op werk. Bedrijven die dit doen krijgen dan een hogere score op bijvoorbeeld een Peace Exchange Index (of het kan wellicht meegenomen als onderdeel in de Global Reporting Initiative Index). Politici zouden vervolgens voor een beleid kunnen pleiten waarin een hogere score op de Peace Exchange Index leidt tot een voordeliger belastingtarief.
4- Vredesjournalistiek
In rapporten van de onafhankelijke internationale onderzoekscommissie over de Syrische Arabische republiek van de VN wordt veelvuldig gewezen op de verschrikkingen van de oorlog in Syrië voor de gehele bevolking. In haar rapport van 2016 wijst de commissie op de misdaden tegen de menselijkheid begaan door proregeringsstrijdkrachten en ISIS en op de oorlogsmisdaden begaan door de strijdende partien. Ook noemt ze de belegeringen van steden door regeringsstrijdkrachten, anti-regeringsstrijdkrachten en terroristische groeperingen.
De landelijke media volgen vaak echter de nationale politieke lijnen als het gaat om verslaggeving van buitenlandpolitiek. Zo concludeerde een verslaggever van een Engelse landelijk dagblad in Moskou onlangs dat het er bijna op leek dat de Russische media van een andere oorlog verslag deden als het gaat om de oorlog in Syrië'. De westerse media lijken zich voornamelijk te richten op de burgerdoden, beelden van oppositiestrijders en hun gedragingen wordt nauwelijks getoond. De Russische media gaven voornamelijk aan dat de pro-regeringsstrijdkrachten zich hard inzetten om de 'terroristen' te verslaan en humanitaire hulp geven aan burgers. Zij lieten vooral foto's van opstijgende vliegtuigen zien.
Een журналіст van een Belgisch persbureau gaf aan dat media inderdaad het nieuws vaak framen volgens het 'хороший хлопець – поганий хлопець' принцип. Dit kan een diplomatieke oplossing moeilijker maken.
Vandaar het belang van het belichten van een onderwerp van meerdere kanten en het aandacht schenken aan vredesinitiatieven. Dit zijn elementen van vredesjournalistiek zoals dat omschreven werd door Johan Galtung (1986, 1998). Johan Galtung maakt onderscheid tussen vredesjournalistiek en oorlogsjournalistiek[2]. Oorlogsjournalistiek є географічно орієнтованим на: oorlog en geweld, propaganda, elites and overwinning. Er wordt onder other gebruik gemaakt van het eerder omschreven 'хороший хлопець – поганий хлопець' фрейм en het 'wij versus zij' frame. Ook wordt er gedacht in termen van een zero-sum game: er is uitsluitend sprake van een overwinning óf van een nederlaag. Vredesjournalistiek wordt gekenmerkt door vier other parameters: vrede/conflict, de waarheid, mensen en oplossingen. Bij vrede gaat het erom dat vredesinitiatieven ook in de media beschreven worden.
"Конфлікт" - це niet hetzelfde als geweld. Conflicten kunnen ontstaan als hulpmiddelen schaars zijn, als partijen een vertekend beeld hebben van elkaar тощо. Er hoeft geen geweld aan te pas te komen en kan juist een motivator zijn voor verandering. Met een oriëntatie op 'de waarheid' wordt bedoeld dat het van belang is om het conflict van meerdere kanten zo feitelijk en correct mogelijk te belichten. Zaken die niet kloppen of bedekt worden, worden rechtgezet. De oriëntatie op 'mensen' houdt in dat er aandacht is voor: het lijden van alle mensen, op alle partien die geweld plegen, en op alle mensen die initiatieven ontnemen op het gebied van vrede. Daarnaast is er bij vredesjournalistiek een focus op 'oplossingen'. Dat wil zeggen dat er een focus is op geweldloosheid en creativiteit als het gaat om het bedenken van oplossingen. Vredesinitiatieven worden belicht en er wordt aandacht besteed aan verzoening tussen de partijen. Zo wordt in een VN rapport over Syrië (februari 2016, p. 21) beschreven dat Syrische vrouwen vaak een belangrijke rol spelen in de bescherming van de familie en de gemeenschap. Hun rol blijft in de mainstream media echter onderbelicht. Ook werd in VN rapporten herhaaldelijk opgeroepen tot het beëindigen van het geweld en de transitie naar vrede door een Syrisch geleid en inclusief process.
Tot slot nodig ik graag iedereen – de European Commissie, andere policy, NGO's, academici, het bedrijfsleven, burgers – uit om hierover mee te denken. Het ontwikkelen van nieuwe manieren om over vrede na te denken en het brengen ervan is niet iets dat één persoon kan doen, daarvoor is iedereen nodig.
Literatuurlijst
Chenoweth, E. і Stephan, MJ (2013). «Чому працює громадянський опір: стратегічна логіка ненасильницького конфлікту». Нью-Йорк: Colombia University Press.
Chenoweth, E. і Stephan, MJ (липень/серпень 2014). «Киньте зброю – коли і чому спрацьовує громадянський опір». Зовнішня політика. https://www.foreignaffairs.com/articles/libya/2014-06-16/drop-your-weapons
Галтунг, Дж. (1998) Журналістика миру: що, чому, хто, як, коли, де, документ, представлений на семінарі «Для чого потрібні журналісти?», TRANSCEND, Taplow Court, 3-6 вересня
Лі, Сеу Тін. і Maslog, Crispin. «Журналістика війни чи миру? Висвітлення конфліктів в азіатських газетах». Доповідь, представлена на щорічних зборах Міжнародної асоціації комунікацій, New Orleans Sheraton, New Orleans, LA, 27 травня 2004 р. 2008-10-10. http://mysite.dlsu.edu.ph/faculty/marianog/inserch/lee.html
МакГолдрік, А. та Лінч, Дж. (2000). Мирна журналістика. Що це? Як це зробити?
Ненасильницька сила миру (2015). Польові нотатки Nonviolent Peaceforce, третій квартал, вересень 2015 р., с. 1.
Перло-Фріман, С. (квітень, 2016). SIPRI. Альтернативна вартість світових військових витрат. https://www.sipri.org/commentary/blog/2016/opportunity-cost-world-military-spending
Терренс Хопманн, П. (листопад 1995 р.). Дві парадигми переговорів: торг і вирішення проблем. Аннали Американської академії політичних і соціальних наук. том. 542 Гнучкість у міжнародних переговорах і посередництві, 24-47.
[1] www.nonviolentpeaceforce.org
[2] Zie ook de tabel van Johan Galtung p. 29 у посібнику Макголдріка та Лінча, 2000.